Stacks Image 352
KOPPELTJE DUIKEN - Boem, boem, boink! Klinkt het vanuit je kamer. Het is kwart over acht ’s avonds en dat betekent dat je toch al ruim een uur had moeten slapen. Boven aan de trap bij je slaapkamer luisteren we aan je deur en horen we een gehijg uit je kamertje komen alsof er topsport bedreven wordt. Als we voorzichtig de deur opendoen (in de hoop dat je misschien toch ligt te slapen..) zien we alleen een paar blote voeten boven de rand van het ledikant uitsteken. Onze zoon staat op z’n hoofd tegen het hoofdeinde van het bed en al z’n knuffels liggen op de grond, die lagen blijkbaar in de weg. Je hoofd is rood en bezweet van alle inspanning. Als we je terugleggen onder je dekbed zeg je: ‘Nee slapen papamama, koppeltje duiken!’. En binnen mum van tijd sta je weer ondersteboven. Eigenlijk is het heel erg grappig, maar hoe krijgen we je nu weer aan het slapen? Je bent namelijk bijna tweeënhalf jaar oud, behoorlijk bijdehand en luistert vooral als het uitkomt. We besluiten je even uit bed te halen en leggen uit dat koppeltje duiken voor overdag is en slapen voor ’s avonds. Je kijkt ons aan alsof je het begrijpt en gaat lief in bed liggen. Een beetje verbaasd over dit opvoed succes lopen we de trap af naar beneden. En als we op de bank ploffen klinkt het boven… boem, boem, boink!
Stacks Image 481

VIND WEL LEKKER.. NIET! Het is best een drukke zomer geweest. Vier maanden geleden is je kleine zus geboren en daarna zijn we ook nog verhuisd naar Utrecht. Daar wonen we gezellig met z’n vieren in een nieuwbouwhuis, in een nieuwbouwwijk, met heel veel nieuwbouwspeeltuintjes. Je bent nu bijna drie jaar oud en een enthousiast, lief peutertje. Een jongetje (of ‘jommetje’, zoals jij dat noemt) dat ondeugend uit z’n ogen kijkt en altijd in is voor een grapje. Nu vind je ook bijna alles grappig, dus dat is lekker makkelijk scoren. Door je vrolijke karakter zorg je voor een hoop gezelligheid in huis en daar genieten we van… maar af en toe (heel af en toe) ben je ook dwars. Op zo’n moment ga je zitten mokken tijdens het eten. De dag na je tweede verjaardag heb je namelijk je bord met eten van je afgeschoven, ‘vind niet lekker’ geroepen, en sindsdien weiger je bijna dagelijks om ’s avonds wat te eten. Frustrerend voor ons natuurlijk, maar we doen net alsof onze neus bloedt. Af en toe val je gelukkig uit je rol, dan begin je lekker te eten, roept ‘vind wel lekker’, om daar na een paar happen snel ‘niet’ aan toe te voegen. Vervolgens schuif je je bord weer van je af en wacht je met je hand onder je hoofd tot je eindelijk van tafel mag. Lieve Feie Gijs, het leven is niet snel saai met jou!